I zaczęły się schody

7/04/2013

Czy ktoś z komentujących już może wspominał, że lubi historie prowadzące po nitce do kłębka? Bo ja lubię, szczególnie jak tych nitek jest więcej niż jedna, bo wtedy opowieść staje się “wielonitkowa” i zamiast banalnego kłębka powstaje zwarta tkanina a nawet barwny, pełen zawijasów literacki Arras. 

Ten wyjazd, jak i kilka poprzednich, znowu jest "wielonitkowy". Prowadzi do celu, którym tym razem jest przełamanie impasu i wgryzienie się wreszcie do wnętrza wieży, oczyszczenie z gruzu i zbudowanie kolejnych przęseł rusztowania niezbędnych do wzmocnienia konstrukcji wieżyczki i przekrycie jej nowym dachem. 

Jedna z nitek tego dzieła to opisywana wczoraj walka z Hedera Helix, który muszę częściowo usunąć, żeby ratować spękane mury.

Dzisiaj ten wątek na jakiś czas zamykam takim oto piccola finale:

Ta maź w miejscach cięć to dendromal. Środek zabezpieczający rany cięte, kłute i wszelkie inne po ciosach zadanych w walce.

Prace, rozpoczęte jeszcze wczoraj, dzisiaj wreszcie dały jakiś wizualny efekt. Spod gruzowiska stropów piwnicy i parteru gęsto porośniętego pokrzywami wyłonił się etap prac, których jak sądzę, raczej na pewno nie uda się zakończyć jeszcze tym razem - oczyszczenie wnętrza wieży.

  

Zaczęły się schody. 

Schody których dotąd jeszcze nigdy nie widziałem;) Jeden po drugim niemal wykuwałem je na nowo z bryły zmarzliny gruzu. Wnętrze wieży przez grubość swoich murów, ich wysokość i praktycznie brak dostępu światła dziennego do wewnątrz stwarza warunki zbliżone do panujących w tradycyjnych ziemiankach. Przechowywany w nich np lud może przetrwać nawet do kolejnej zimy. Stąd moja zawziętość w realizacji podjętej decyzji. Nie wiem, czy odkładanie oczyszczania wnętrza na kolejny raz nie będzie tylko marnotrawieniem natchnienia;) a kuć w lodzie będę musiał i tak. Tak czy inaczej etap zbierania się w sobie mam za sobą a lack of beginners sprawił, że schody już mam. Są wykonane z cegły suszonej, zachowały się całkiem nieźle tak więc posłużą jeszcze dobrych parę lat. 
A tak jeszcze a propos tego gruzu to muszę dodać, że nie mogłem już patrzeć na to rumowisko. Zaczęło to wpływać niebezpiecznie na morale jednoosobowej chwilowo załogi od-budowy wieży.

No, i niebezpieczeństwo na chwilę zażegnane.

Temperatura powietrza gdzieś na poziomie +12 stopni Celsjusza a wewnątrz, jak widać wciąż śnieg a zwały gruzu zamarznięte są jak sorbet.

Pomimo tego udało mi się uwolnić z reumatycznego uścisku wilgotnego gruzu fragment muru południowego i pozostałości podłogi parteru. Zostawiłem też trochę na następny raz;)